Het verzwaren of trekken van een voedingskabel is een dure aangelegenheid. Het soort installatie is daarbij vaak bepalend.
Zo kan de keuze: wel/geen warmtepomp, wel/geen top koeling, conventionele koeling met synthetische koudemiddelen versus verdampingskoeling met water als koudemiddel, hier het verschil maken.
De warmte-inhoud van een lucht-waterdampmengsel is opgebouwd uit latente en voelbare warmte.
De voelbare warmte is de warmte die nodig is, of vrijkomt bij het verwarmen en koelen van lucht en waterdamp.
De latente warmte vertegenwoordigt de verdampingswarmte van waterdamp, of de opslag van warmte of koude zoals bij het gebruik van een ijsbuffer of PCM's.
De totale warmtecapaciteit bestaat uit de voelbare warmte opgeteld bij de latente warmte.
Zie ook Latente warmte
Een VRF-systeem (Variable Refrigerant Flow) betreft een compleet klimaatsysteem voor zowel koelen als verwarmen. Het bestaat uit een of meerdere (parallel geschakelde) warmtepompen (buiten-units), die met behulp van koudemiddelleidingen zijn verbonden met meerdere individuele binnen-units en zo de koeling en verwarming in een gebouw verzorgen. De koel- en verwarmingscapaciteit wordt hier geregeld door het variëren van de hoeveelheid recirculerend koudemiddel.
Vrije koeling is het gebruik maken van het koelend vermogen van aangezogen buitenlucht. Vrije koeling kan worden benut, zolang deze een lagere aanzuigtemperatuur heeft dan de verlangde ruimtetemperatuur.
In de praktijk wordt zowel gesproken over warmtepompen als over koelinstallaties. Bij de warmtepomp denken we aan de toepassing van verwarming en bij de koelinstallatie aan koeling.
Een koelinstallatie is een toestel dat warmte (energie) verplaatst (verpompt) van de ene plaats (de koeler) naar een andere (de condensor). Voor dat verpompen is compressorarbeid (energie) nodig. Bij de koeler wordt het koud, bij de condensor wordt het warm. Afhankelijk welke nuttige toepassing we wensen, noemen we het systeem dan warmtepomp of koelmachine.
• Filtreren
• Hardheid
• Waterbehandeling (wetgeving bij koeltorens)
• Biofilm
De waterhardheid wordt uitgedrukt in Duitse hardheid (dH). Het is een maat voor de hoeveelheid calcium- en magnesiumionen in water. Kalksteenvorming treed op van af ca. 3 dH. bij onder andere, bevochtigingkoeling, koeltorens, verdampingscondensors en bevochtigingapparatuur.
Het gebruik van een ontharder wordt dan aanbevolen. Zie Waterhardheid - Wikipedia
Bij warmte-krachtkoppeling wordt plaatselijk elektriciteit opgewekt. De daarbij vrijkomende restwarmte wordt gebruikt voor verwarming en/of voor koeling met behulp van op adsorptie en absorptie gebaseerde koudwateraggregaten. Zie Warmte-krachtkoppeling - Wikipedia
Zie Absorptiekoeling - Wikipedia
WKO wordt doorgaans gecombineerd met een warmtepomp. WKO betreft een duurzame techniek waarmee warmte en koude (energie) in de bodem (in bronnen) kan worden opgeslagen en weer onttrokken. Bij de ''open'' bronsystemen kent het opgepompte water voor het koelen ca. 11 tot 13°C. Omdat dit hoger ligt dan bij conventionele koelmachines (ca 6°C) noemt men dit 'hogetemperatuurkoeling'.
De WKO mag niet worden verward met aardwarmte, geothermie, vanuit 2-4 km diepe aardlagen, waar alleen warmteonttrekking plaatsvindt (gestreefd wordt naar minimaal 75-85°C).
De eenvoudigste vorm van woningventilatie is met behulp van een centrale afzuigventilator van uit bijvoorbeeld de keuken, toilet- en badruimte de lucht af te voeren. Via andere ruimten zoals woonkamer, slaapkamers kan de buitenlucht tot de woning toetreden en uiteindelijk in de afgezogen ruimten terechtkomen. Het circulatievoud van een woning is daarbij het getal dat aangeeft hoeveel maal de ruimteinhoud in één uur met lucht wordt doorspoeld.
De worp betreft de afstand (in meters) vanaf het rooster tot het punt waar de luchtsnelheid is gedaald tot 0,25 m en doorgaans gemeten op een hoogte van ca. 2 m.
Warmteterugwinning gedurende het stookseizoen uit de af te voeren ventilatielucht geeft energiebesparing en is daarmee een must. De naar buiten afgevoerde ventilatielucht verwarmt de aangezogen buitenlucht met behulp van een warmtewisselaar. Warmteterugwinning vindt plaats in de winter, lente en de herfst, in de zomer is dit verwaarloosbaar klein.
In een gebouw is de benodigde hoeveelheid koeling of verwarming sterk afhankelijk van de ligging en het gebruik van het betreffende vertrek. Het kan daarbij voorkomen dat in een vertrek gelegen aan de zuidgevel moet worden gekoeld, terwijl tegelijkertijd op de noordgevel moet worden verwarmd. Ook de ruimten op de bovenste verdieping onder een (plat)dak en beneden in de centrale hal met de receptie hebben dan ieder een totaal andere koel- of warmtevraag dan elders. Om hier aan tegemoet te komen, dient een gebouw te worden ingedeeld in zones. Zonder een dergelijke zone-indeling ontstaan zeer veel klachten.